Ik ben Kim, 40 jaar, veteraan en momenteel werkzaam in de logistieke sector. In mijn vrije tijd ga ik graag sporten (kickboksen), wandelen, lees ik graag een boek, heb knuffelsessies met mijn twee sphynxen en trek ik er graag op uit met mijn man en of vriendinnen.
Ik heb pas heel laat mijn diagnose gehad (op 38e). Toen ik terugkwam van mijn uitzending naar Afghanistan stuurde mijn moeder me naar een arts, want ik was depressief. Sindsdien had ik steeds meer en meer van zulke periodes, werd ik emotioneler, liep ik vast en was ik dood-en-doodop. Uiteindelijk kreeg ik de diagnose en kort erna melde ik me ziek, want ik had een burn-out. Ik vond het leven echt niet leuk, erg zwaar en voelde me ontzettend somber.
Ik ben trots op mijzelf dat ik altijd ergens een lichtpuntje in zag om te knokken of om hulp durfde te vragen om niet toe te geven aan die sombere gedachten. Dat ik altijd bleef vertrouwen dat het ooit goed gaat komen. Ook ben ik trots op mijn ouders, zus, mijn man en vrienden dat zij er altijd voor mij zijn geweest. Ik heb lang moeten zoeken naar de juiste begeleiding maar nu ik die heb, gaat er letterlijk een wereld voor me open.
Mijn tip is dan ook om de moed niet op te geven, blijf open en zoek iemand die je kan helpen om de beste versie van jezelf te ontdekken. Iedereen is uniek be-YOU-tiful.
Reactie plaatsen
Reacties